Mag ik euthanasie, alstublieft…?

Dit is een belangrijke boodschap.

Ik heb een serieuze vraag? Mag ik dood.
Waarom? Lees dan het verhaal hieronder zodat je mij begrijpt.

Hoe is het mogelijk dat ik door een kinderarts ben veroordeeld met de diagnose MBD (voorloper van ADHD) op grond van niet meekomen in de klas. Dit begon bij mij in de 4e klas van de basisschool. Ik was toen een jaar of 10. Is het misschien niet zo dat ik even moest wennen aan het systeem van letters? Was die overgang niet te groot van in een keer van plaatjes naar cijfers?

Hoe kan een arts die mij nauwelijks persoonlijk kent en op grond van mijn gedrag en verhalen van mijn ouders mij veroordelen tot levenslang “ziek zijn” ?

De arts stond er niet bij stil of mijn ouders misschien wel het probleem waren? Zij zijn toch mijn leermeesters van het leven.

Er niet bij stil staande dat mijn vader depressief was, en hierdoor niet naar me omkeek, niet rekening houdend, dat mijn moeder een snelwerkende schildklier had waardoor ze last had van stemmingswisselingen en nervositeit.

Het eerste gedrag leer je toch van je ouders?
Je moet toch een veilig en vertrouwd gevoel hebben bij je ouders wat ik ook dacht te hebben tot we bij de schoolarts en psycholoog kwamen. Die heeft mijn ouders overgehaald en gezegd dat mijn gedrag niet normaal is op grond van niet wetenschappelijk bewijzen. Want zo werkt dat in de GGZ.

Hoe kan het dat je als kind van 12 jaar aan de amfetamine gezet wordt? Dat is legaal drugs aanbieden. Maar de psychiater heeft er voor geleerd dus dan zal het wel zo zijn.

Hoe kan het dat ik met gebruik van amfetamine niets meer voelde, maar alles uit het hoofd deed? Dat mijn gedrag eigenlijk alleen maar erger werd. Werd agressiever, stond niet meer stil bij wat een ander voelde maar vooral bij wat ik zelf voelde.

Op de veroordeling van de psychiater “ziek” hebben mij ouder de opvoeding aangepast. Ze hebben me behandeld als een “ziek mensje”.

Hoe kan het in vredesnaam dat mijn tienerjaren naar de klote zijn en dat ik alleen maar met angst en spanning heb geleefd. Dat ik door die drugs nog verder van mezelf kwam te staan en ook van mijn ouders, en dat door die drugs ik weer een ander gedrag ging vertonen met medewerking van de opvoeding van mijn ouders die hun op grond van “ziek kind” hebben voortgezet.

Dit leidde naar diverse GGZ instanties zoals het riagg, en een nieuwe psychiater. En ja, die houden het systeem van onze GGZ natuurlijk draaiende. En die gaan er natuurlijk op door hoe “ziek” kind ik wel niet ben. Volgende is voorspelbaar. Het is wel verstandig om naar een neuroloog te gaan en een foto van het hoofd te maken. En dat zal alles bevestigen.

Er was een hersenbeschadiging te zien. Dan is het volgende natuurlijk ook logisch. Een nieuwe drugs. Mellerette. Dat was toen der tijd voor schizofrenie. Nu verboden omdat het zeer gevaarlijk is en vele negatieve bijwerkingen heeft.

Maar nu komt het mooiste van het verhaal.

Ik ben in 2009 terug gegaan naar de huisarts of ik een nieuwe scan kan maken omdat ik echt wilde weten. Mijn huisarts zei dat er nies over terug was te vinden in mijn medische dossier en dat ze dat toen helemaal niet konden zien op een foto.

Door zelf te onderzoeken ben ik er achter gekomen dat ze dit puur deden om medicatie voor te schrijven en geld te verdienen.

Inmiddels hebben mijn ouders het “ziek zijn” met familie en vrienden gedeeld. Ook elke vriend die ik meenam hebben ze ingelicht. Aan de ene kant enigszins ook logisch, want de dokters vertellen dit.

Op mijn 25e jaar heb ik me dan maar zelf laten opnemen. Want ik wist het niet meer. Ik moest vechten tegen een muur van doctoren, psychiaters en mijn ouders.
En bovenverwachting had ik een goede menselijke psychiater getroffen. Die heeft mij uitgelokt om te praten. Want dat deed ik niet meer. Dat is ook niet zo gek, er werd toch nooit naar mij geluisterd.

Mijn diagnose die ik toen kreeg was ” overgevoelig voor kritiek” . Ja, dat kon ik meteen plaatsen. Dat is wat ik alleen maar kreeg. Ik deed nooit wat goed.

Dit werd ook verteld tegen mijn ouders. Maar ja, die waren het daar totaal niet mee eens. Zij konden ook niet zo maar hun “geloof” weg doen van wat er allemaal gezegd is in het verleden door alle GGZ instanties. Dan moesten hun ook erkennen dat ze fout hebben gehandeld. Dus ik had nu een psychiater aan mijn kant staan en aan de andere kant had ik de grote menigte van familie, vrienden en zus die het geloof van mijn ouders hanteerden.

Ik ben wel zover als ik kon weer een leven gaan opbouwen. Ideale droombeeld van de meesten mensen. Huisje, boompje en beestje. Dit kon natuurlijk niet goed gaan.
Het geloof van mijn ouders zetten zich voort, maar ik bleef wel altijd bij mijn ouders komen. Waarom? Het zijn je ouders. Dat hoort volgens de samenleving. Je wilt als kind dat je ouders ondanks alles trots op je zijn. Dit duurde precies 10 jaar. Huwelijk liep stuk, huis moeten verkopen, nieuwe relatie met een dochter van een dominee.

Die dochter van die dominee dacht ik, nou dat zit wel goed. Die is gelovig opgevoed. Die weet wel wat normen en waarde zijn. Ik vertrouwde haar. Maar ja, ik kwam van een koude kermis thuis. Jesus hé, zij loog en bedroog alles bij elkaar. Aan de ene kant logisch. Zij was ook met een geloof opgevoed. Dat was haar klem.

Ben toen naar het riagg gegaan. Het ging niet meer zo goed en zag het allemaal niet meer zo zitten. Ben daar aan de seroquel gezet voor het slapen. Dat vond ik enigszins vreemd, want seroquel is een stemmingsstabilisator. Maar ja, ik vond het wel prima. Bij het riagg ging ik een keer in de week langs.

Heeft het wat geholpen? Nee. Ik noem het symptoom bestrijding. Oppervlakkige hulp. Ze kijken naar het nu, maar gaan niet door op het verleden. Want daar kan je niets aan veranderen. Ook daar liep ik dus vast.
Heb toen twee serieuze zelfmoordpogingen gedaan. Niet gelukt dus. Door die seroquel werd
Het mij wel makkelijker gemaakt ook daadwerkelijk die zelfmoord pogingen te doen. Dat is het voordeel van psychiatrische drugs. Want je bewustzijn wordt afgestompt.

Met hetgeen wat ik gebruikt had was het een wonder dat ik nog leefde. Heb er toen voor gekozen om me weer op te laten nemen. Tenslotte had ik een goede ervaring met mijn laatste opname.

Tot mijn zeer grote verbazing, met mijn laatste energie van niet meer willen leven, wilde ze mij niet opnemen. Ik was suïcidaal. Daar hebben ze dus nu ook regeltjes voor. Gelukkig had ik mijn ouders bij me die hun verhaal ook even konden doen. Daar kwam toch een waterval uit, niet te kort.

Je kent die heipalen die de grond worden ingeslagen door zo’n grote machine. Nou, mijn moeder was zo’ n machine. En ze heeft me zo diep de grond ingeslagen dat ik er niet meer uit kon klimmen.

Maar ook dat had geen invloed. We stonden op het punt om weg te gaan, tot ik zei: ” ik begrijp hier niets meer van, wil ik aan mezelf werken wordt ik niet opgenomen.” Toen reageerde de desbetreffende psychiater en psycho-therapeut van ” dat wilden wij nu horen”. Dat je aan jezelf wilt werken.

Wij gaan een opname regelen. Ik dacht echt van “wat verwachten ze nu van me, ik wil al niet meer leven”. Ik kom daar met een persoonlijke crisis. Omdat ik met een goede ervaring bij mijn eerste opname in een psychiatrische instelling “wat niet eens van riagg was” nog enigszins hoop heb op een stukje begrip dat het niet allemaal aan mij ligt maar dat er veel meer speelt. En dat ik het waard ben om te leven.

Leve onze GGZ. Het geloof van mensen beter maken, geleerd vanuit een boekje. Hun bijbel de DSM. Amen…

Tijdens mijn opname heb ik een aantal nieuwe diagnoses erbij gekregen. Persoonlijkheidsstoornis, depressief, en borderline kenmerken.

Deze veroordeling hebben ze gebaseerd op de vragenlijsten die ik allemaal voor me neus kreeg. Deze werden afgenomen door co assistente’s die nog in hun opleiding zaten. Die waren niet ouder dan een jaar of 17.

De daarbij horende therapieën brachten bij mij ook geen wijsheid. Ze zijn zo gericht op het niet mogen voelen. Dat is dan ook makkelijk, want iedereen zat zwaar aan de medicatie.

Het was alleen gericht op, hoe ga je nu verder je leven inrichten. Hoe zie je de toekomst?

Op de afdeling waar ik zat heb ik ook een aantal mensen ontmoet. Zo een vrouw die Bernadette heet, en hetzelfde werk deed als ik. We werkten allebei met mensen die een verstandelijke en lichamelijke beperking hebben. Haar tijd zat er bijna op. Het ging volgens de arts goed met haar dus kon ze met ontslag.

Ik weet nog goed dat Bernadette op een maandag met ontslag ging, en haar medicatie mee kreeg van de arts die zij toen heeft moeten inleveren bij haar opname.

De woensdag erop heeft Bernadette thuis haar leven beëindigd door alle medicatie te slikken die zij mee heeft gekregen. Zo zijn er nog veel meer verhalen die ik daar mee heb gemaakt, wat niet misselijk is. Maar daar ga ik nu niet over door.

Op de afdeling was er nog een vrouw die ook goed omging met Bernadette.. Deze vrouw heet . Door het verlies van Bernadette zijn mijn vriendin en ik dichter naar elkaar toe gegroeid. Wij verwerkten dit samen. Op de afdeling werd het stilzwijgen opgelegd.

Mijn vriendin en ik hebben heel veel gepraat met elkaar. We hebben elkaars verleden gedeeld. Dat was wel bijzonder. We vonden erkenning en begrip bij elkaar.

Ik kon gewoon eerlijk zijn tegen haar zonder veroordeeld te worden. Bij een eerdere korte opname voor deze opname was ik ook al iemand tegen gekomen. Iwanjka. Het gevoel wat ik bij mijn vriendin had, had ik ook bij hem. Maar ja, de begeleiding vonden wel dat ik en mijn vriendin veel met elkaar omgingen. Dit werd natuurlijk aan de psychiater gerapporteerd.

Mijn vriendin werd doorverwezen naar een andere afdeling, en ik was volgens de psychiater er klaar voor om vanuit thuis therapie te volgen. Dit was een 4daagse therapie voor persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb dit een maand vol gehouden. Het leek wel of ik in een soapserie zat. Iedereen zat zwaar aan de medicatie. Die had ik inmiddels afgebouwd op mijn verzoek.

Ze hielden elkaar gewoon “ziek”. Draaideur cliënten van de GGZ. Ik kon toen niet plaatsen waarom deze cliënten steeds weer terug kwamen. Dat kan ik nu wel. Het is wel een winstgevend systeem die GGZ.

Op een gegeven moment stond er een foldertje over ADD. Daar zag ik enigszins erkenning in. Ik wou me daar op laten testen. Maar dat kon niet, want ik zat in de therapie persoonlijkheidsstoornissen. En toen dacht ik, nu kan ik gebruik maken van mijn ouders. Want als die gaan praten…

En ja hoor. Had een afspraak bij de psychiater(in opleiding) en daar ging mijn moeder. Het leek alleen wel of ze nog een zwaardere machine was geworden. Ze heeft me nu echt zo diep de grond ingeslagen dat ik er niet meer uit kon komen. Maar dit was voor mij een veroordeling met voor bedachte rade. Gelukkig zat mijn vriendin erbij voor mij.

De arts wou graag rapporten zien van school die ik vroeger had gehad.
Bij de volgende afspraak had ik die rapporten bij me. Hij heeft er niet meer dan 5 minuten ingekeken. En ja hoor. Ik heb ADD. Daarbij hoorde natuurlijk ritalin. Heb dit 1 dag geslikt. Ik wist niet wat er gebeurde.

Ik dacht dat ik aan het trippen was. Was agressief, had geen rust, mijn gedachtes gingen zo snel dat er bijna van doordraaide. Kon niet slapen, at niet meer. Ben hier meteen mee gestopt. En dan heb je de arts die zegt dat je eraan moet wennen. Maar dat is met coke ook. Maar toch weer geprobeerd. Nu een week volgehouden. Maar het werd alleen maar erger. Ben gestopt. En begeleiding van mijn arts had ik niet.

Ik ben gestopt met mijn therapie en mijn behandelingen bij die psychiatrische instelling Onderwijl hebben zij en ik een relatie gekregen. Mijn vriendin heeft drie kinderen. Twee meiden en een jongen.

We hebben dit op de juiste manier opgebouwd. Toen heb ik ook de keuze gemaakt om te breken met mijn ouders. Dit na aanleiding dat hun geloof gewoon verder ging. Mijn vriendin was daar een keer alleen op bezoek. Ze hebben geprobeerd om haar te bekeren naar hun geloof. Ze moest drie dagen bijkomen van wat er allemaal is gezegd.

Op een gegeven moment zijn mijn vriendin, Iwanjka en ik bij elkaar gaan zitten. Wij zijn nog meer gaan praten over hoever wij zo in ons leven in de klem zijn gekomen. Dit werkte. Ik kreeg inzicht in mijn eigen leven. Ik kreeg macht over mijn leven. We waren het allerdrie overeens dat we hier iets mee moesten doen.

Zo hebben wij een stichting opgezet genaamd “Positieve nood” met het doel dat wij dat wij naast mensen gaan staan en hun de macht over hun leven weer terug te geven. Dit puur vanuit ervaringsdeskundigheid.

Omdat ik nog in de ziektewet zat moest ik me verantwoorden bij mijn werkgever. Met al die wijsheid die ik nu heb opgebouwd zag ik ook dat er wel heel veel medicatie werd verschaft bij
De mensen die ik verzorgde. Maar ik wou wel weer aan het werk.

Door een reïntegratie coach ben ik gestopt. Zij was zo aan het pushen dat ik weer snel aan het werk moest. Er werd totaal geen rekening met mijn gevoel gehouden. Het werk wat ik deed vond ik echt super. Maar wou het wel rustig opbouwen. Deze reïntegratie coach begeleide mij zo uit haar hoofd. Ben haar ook daardoor gaan google ‘n.

Haar cv stond gewoon op internet. Toen begreep ik haar. Ze had een nlp cursus gedaan. Daar wordt je vooral geleerd dat je met je hoofd moet handelen. Heb dit aangegeven bij mijn teamleider en die zei toen dat ik niet om haar heen kon. Want zij was de enige reïntegratie coach. Maar mijn teambegeleider begreep mij wel heel goed. Toen ben ik afgekocht met een ontslagpremie.

Iwanjka heeft mij toen de mogelijkheid geboden dat ik bij hem in dienst kon komen(want die had een eigen bedrijf) om dan stichting positieve nood verder op te bouwen. Dit heb ik toen ook gedaan.

Maar ook Iwanjka wou op een gegeven moment niet meer verder met zijn zaak. Hij was het ook zat. Toen ben ik gaan zoeken naar werk in de zorg, maar wel waar nog enigszins met menselijkheid wordt gewerkt. Ben terecht gekomen in Utrecht. Ik ben bewust nachtdiensten gaan draaien om zo min mogelijk mee te krijgen van alle regeltjes en protocollen. Daarbij draaide ik vier middagdiensten. Wat ik merkte was dat de cliënten naar mij toe trokken.

Er werd ook regelmatig tegen mij gezegd: ” jij bent een mensen mens”.
Jij geeft ons het gevoel dat wij niet minder zijn.

Ik was daar een jaar aan het werk toen wij verrast werden thuis met een brief van het AMK. AMK staat voor anoniem meldpunt kindermishandeling.
Dit was naar aanleiding over een valse melding van mijn vriendin’s ex en haar moeder.

De ex van mijn vriendin heeft nooit naar de kinderen omgekeken, nooit alimentatie betaald, is dakloos, drugsverslaafde, heeft haar mishandelt. Dat was de reden dat zij heeft moeten vluchten uit haar geboorteplaats.

Goed gelovig, want dat dacht ik van een instelling van de overheid hebben we ze laten komen. We zijn heel open en eerlijk het gesprek in gegaan en verwachten totaal geen problemen. Tot de rapporten binnen kwamen. De ene leugen na de andere werd er in vermeld. Beschuldigingen vanuit de ex familie terwijl daar helemaal geen contact mee is. Dit hakte er zo in dat ik weer het gevoel van me ouders had.

Hoe kan dit op basis van een verhaal van een ander die ik nog nooit gezien heb,en hun mij ook niet. Zo zou ik de meiden sexueel misbruiken, verwaarlozen. Worden wij neergezet al labiele mensen. Wij hadden twee dagen om terug te reageren. We moesten twee weken bijkomen, en die rapporten zijn zo dik. Wat verwacht je nou. Ze hoeven helemaal niet zo dik te zijn, want het verhaal wordt steeds herhaalt, maar dan in een ander context.

We hebben letterlijk gestreden om ons gelijk te halen. Wij hadden echt de feiten en het bewijs dat alles een grote leugen is. Maar als eenmaal dat jeugdzorg balletje gaat rollen ontkom je er niet meer aan. Advocaten in de handen genomen, bij de klachtencomissie geweest, rechtzaken, kinderbescherming. Wij werden bij de klachtencommissie in het gelijk gesteld. Maar dan gaat het naar de directie van jeugdzorg, en die gaven weer niet toe.

Dan gaat onderwijl ook de kinderbescherming ermee bemoeien. Het komt allemaal tegelijk. Uiteindelijk was het vonnis van de kinderbescherming “er is niets aan de hand”.

Ondertussen zijn we financieel leeg door de kosten van de advocaat, kan ik niet meer functioneren op mijn werk en kom ik uiteindelijk terecht in het ziekenhuis met een longontsteking en zorgwekkende hartslag. Op. Was op…..
En dan lig je in het ziekenhuis, wie komt er op bezoek bij de vrouw die naast me lag? De medewerkster van het AMK die bij ons het onderzoek heeft gedaan.

Hoe is dit toch mogelijk? Hoe kan dit? Tijdens het hele proces jeugdzorg hebben we op een gegeven moment ook aangifte gedaan van valse beschuldiging van mijn vriendin’s ex en haar moeder en de valse beschuldigingen van jeugdzorg. We hadden alle bewijzen. Wat denk je dat de politie zegt: omdat er kinderen in het spel zijn moeten wij jeugdzorg inschakelen. Dan vraag ik me echt af of die politieagent wel geluisterd heb. Na 2 uur gezeten te hebben vertelde de politieagent nog even dat ze het verder oppakt, maar dat wij er eigenlijk vanuit kunnen gaan dat ze er niets aan kunnen doen. En een week later kregen we ook de brief met de bevestiging. Weer een instantie van de overheid.

Door dit alles begrijp ik nu gezinsdrama’s, schietincidenten op scholen en openbare plekken, geweldstoename enz. Het is echt door mijn hoofd heen gegaan om de amk mevrouw wat aan te doen. Om het gebouw van jeugdzorg in te lopen en schade aan te richten. Respect voor de politie heb ik ook niet meer. Door dit soort gedrag van overheidsinstantie’s creëer je dit gedrag. Maar gelukkig heb ik nog het gezonde verstand en gevoel dat ik niet tot zo’n actie over ga.
Maar de mensen die wel zo ver gaan worden altijd afgerekend op hun psychische gesteldheid, maar wat nooit wordt vermeld is dat ze zwaar aan de medicatie zijn en dat wel eens de oorzaak kan zijn dat mensen daadwerkelijk soortgelijke acties gaan doen.

Ik zie het bij mezelf ook. Ik was aan de medicatie, en heb daadwerkelijk twee serieuze pogingen gedaan om mezelf van het leven te ontnemen. Bij gezinsdrama’s zit er altijd een combinatie van psychische medicatie en/of jeugdzorg. Het ligt altijd aan de “stoornis”.

Ik ben weer begonnen met werken. Inmiddels was er op mijn werk ook een hoop veranderd door de bezuinigingen.
Ook had ik een nieuwe teammanager. Mijn vorige teammanager was op de hoogte van de hele situatie betreft jeugdzorg. Ik kreeg van hem alle begrip. Maar mijn nieuwe manager wist er niet veel van. Ik was net weer een maand aan het werken, en had de instelling van ik ga er weer voor tot ik een uitnodiging kreeg van mijn manager voor een gesprek. Op dat gesprek kreeg ik te horen dat vanwege mijn ziekteverzuim mijn contract niet omgezet kon worden. Ik zou mijn vaste contract krijgen. Mijn functioneren was zeer goed, maar het was puur voor mijn ziekteverzuim. Wel heeft ze mij toegezegd dat ik na drie maanden terug mocht komen. Vroeg of ik dat zwart op wit kon krijgen. Dit zou zij regelen.dit liet zich behoorlijk lang op zich wachten. Ondertussen had ik wel met mijn collega’s gepraat over de situatie.

Ze stonden allemaal met grote verbazing te kijken. Het was zelfs een punt op de vergadering. Ook toen heeft de manager toegezegd dat ik na drie maanden weer terug kom Ook kwamen cliënten het te horen dat ik er,drie maanden uit moest. Ze waren het er allemaal niet mee eens. Maar ik hield het positief. “Het zijn maar drie maanden”.

Na een maand kreeg ik dan het verlossende mailtje van mijn manager betreft het zwart op wit van mijn terugkomst. Gezien u vraag over het zwart op wit zetten van u terugkomst na drie maanden kan ik daar verder geen antwoord op geven. Dit omdat dat u nooit toegezegd is. Wel kunnen wij u na drie maanden uitnodigen voor een gesprek rekeninghoudend met de huidige situatie van de bezuinigingen.

Mijn vriendin heeft alle politieke partijen aangeschreven, de ombudsman, juridisch loket benaderd. En allemaal vertelden zij dat het een welbekende maas in de wet is. De vrouw van het juridisch loket liet zelfs weten dat het haar ook is overkomen.

Dit heeft geleid tot klachtencommissie, gesprek met de directeur. Weer alle bewijzen, collega’s die voor mij willen getuigen en zelfs cliënten die gesprekken aangaan en een petitie hebben opgezet dat ik moest blijven.
Heb allemaal niet mogen baten.

Dit was de laatste klap dacht ik.
Ik kwam thuis en ik stortte letterlijk in. ik was lichamelijk en geestelijk op, maar toch aan de ene kant voelde ik een bepaalde rust. De druk van het werk was weg. Want al werkte ik toch bij een meer menselijke organisatie, de regels en de GGZ had toch de belangrijkste rol daar. Mensen konden alleen binnenkomen met een stoornis of een andere stempel.

Ben naar mijn huisarts gegaan om over de situatie te vertellen. En wat denk je, ze verwijst mij door naar het riagg. Omdat ik er echt doorheen zat, maar wel meer zelfkennis dacht ik ga het nog eens proberen. Ondertussen was ik ook druk bezig met de aanvraag van mijn uitkering bij het UWV. Wederom een instantie van de overheid. Nu ik instantie voor de zoveelste keer opschrijf word ik ook bewuster van het woord. Instantie, het instant houden van…

Had mijn eerste afspraak bij het riagg. Mijn vriendin was mee. Ik begon heel sceptisch, maar was wel gewoon open. Ik heb niets te verbergen. Na het eerste gesprek had ik op zich een goed gevoel. Ik had me inmiddels ziek gemeld bij het UWV.

Ik was op weg voor mijn tweede afspraak bij het riagg toen ik gebeld werd door een medewerker van het UWV uit Groningen. Zij stelde me zoveel vragen dat ik helemaal dicht sloeg midden op straat wat leidde tot een paniekaanval en hyperventileren. Daar van bij gekomen was ik blij dat ik op weg was naar het riagg. Heb daar ook met de psychotherapeut over gesproken.

Ook heb ik met de psychotherapeut een onverwerkt jeugdtrauma besproken. Dat was dat ik op jonge leeftijd seksueel misbruikt ben. Dit is pas recentelijk naar boven gekomen door iets wat een jeugdvriend zei tegen mij. Had dit zo weggestopt. Ik zat ook die tijd aan de medicatie. Dus zo bewust was ik niet.

Ook was er de vraag van mij aan de psychotherapeut of hij wilde aangeven aan maatschappelijk werk dat het administratieve gedeelte van ons betreft financiën overgedragen kon worden aan mijn vriendin. Waarom?

Omdat ik fulltime werkte en daarbij veel nachtdiensten draaide nam zij de financiën op zich.

Mijn vriendin komt uit een Indische familie. De Indische cultuur heeft een zwijgcultuur. De Jappenkampen van Hirohito, waar de grootste gedeelte van de Indische bevolking in de 2e wereldoorlog verbleven, zo ook haar vader en familie van beide kanten, waren wellicht milder dan de concentratiekampen van Hitler maar de ervaringen die mensen daar hadden waren nog steeds verschrikkelijk.

Als voorbeeld: Kinderen moesten hun honden naar de hoofdingang van het kamp brengen en daar kregen de kinderen de opdracht om hun eigen hond dood te knuppelen. Dit gebeurde in het kamp ‘Tjideng’, onder leiding van commandant Sonei. Een sadistische man, die ervan hield om vrouwen en meisjes te laten lijden. Veel meisjes werden in die kampen geronseld om als ‘troostmeisje’ lees seksslavin voor de Japanse soldaten te werken. Als mensen niet diep genoeg buigden voor de japanse soldaten dan werden ze gemarteld, vaak tot de dood erop volgt.

Zelfs kleine kinderen en zieke ouderen werden niet ontzien.

Omdat de indische bevolking bij thuiskomst in Nederland vooral gezien werden als profiteurs en de Nederlandse bevolking vond dat hun ervaringen verbleekten bij de ervaringen van de mensen in de Duitse concentratiekampen besloot men te zwijgen over hun oorlogservaringen.

Ook de verhoudingen tussen de regering met de Amerikaanse regering en de keizer van Japan stond op scherp. Japan mocht vooral niet in een verkeerd daglicht komen te staan en deze houding versterkte het stilzwijgen van de Indische bevolking nog meer.

Door zwijgen wordt er niets verwerkt. Als een trauma onverwerkt blijft dan krijg je vaak kopiegedrag. De oorlog leeft nog in de mensen zelf voort en velen reageren die boosheid af op hun kinderen. Lees maar eens het verhaal over Adriaan van Dis.

Mijn vriendin’s vader heeft naast een Jappenkamp ook in een Katholiek jongenstehuis gezeten met zijn broers. Een aantal paters daar waren pedofiel.

Het zwijgen van de oorlogservaringen van haar ouders, resulteerde voor mijn vriendin in seksueel grensoverschrijdend gedrag van haar vader en oom en fysieke en geestelijke mishandeling van haar moeder toen zij nog maar een klein meisje was.

Voor emoties was in haar gezin geen enkele ruimte. Zij mocht nooit boos of verdrietig zijn. ‘Niet piepen’, zeiden haar ouders, en daarmee was de kous af.

Doordat zij nooit liefde had gekend werd zij daarna een makkelijk slachtoffer voor haar ex, die haar jarenlang heeft misbruikt. Tel daarboven op de ervaring met jeugdzorg.

De laatste wraakactie van haar ex en haar moeder. Voor mijn relatie met haar, konden haar moeder en haar ex elkaar niet zien of luchten maar nu ik mijn vriendin de liefde geeft die zij verdient. Zijn zij de beste vrienden geworden en hebben ze als bondgenoten een masterplan bedacht om ons uit elkaar te drijven.

En ja, het AMK luistert wel. Jeugdzorg’s motieven waren duidelijk. Subsidies, de kassa ringt..

Het is logisch dat mijn vriendin ook op haar tenen loopt . Ze heeft nooit aan haar eigen verwerkingsproces kunnen beginnen.

Ondanks alles heeft ze 8 jaar lang met veel liefde alleen voor haar kindjes gezorgd. Ze heeft de eerste drie jaar naar hun scheiding de schulden van haar ex afbetaald. Daarna is ze full-time gaan werken en in de avonden naar school gegaan om een toekomst op te bouwen met en voor haar kinderen.

Mijn vriendin heeft door haar trauma’s op jonge leeftijd last gekregen van PTSS klachten. Ze is intelligent. Tot groep 7 stond zij gemiddeld een 8 op haar rapport. Lezen en leren vond ze leuk en school was nog het enige waar ze een goed gevoel uit haalde. De voorspellingen waren dat zij makkelijk naar HAVO/VWO zou kunnen gaan.

Een voorbeeld over PTSS: als je een leeuw ziet, wordt in eerste instantie een supersnelle, onbewuste reactie via de amandelkernen in gang gezet. Voor je het weet, deins je terug om in veiligheid te komen. Pas later krijg je een bewuste reactie via de hogere hersengebieden (de hersenschors), zodat je je realiseert wat er eigenlijk gebeurt. Je handelt dus al voor je denkt. Na traumatische gebeurtenissen verlopen je reacties vaker via die korte, onbewuste route en functioneert de hersenschors minder. Men denkt tegenwoordig dat het door de veranderingen in de hersenen komt dat je emoties zo heftig en moeilijk te controleren zijn en dat je last hebt van opdringerige herinneringen uit het verleden.

Als gevolg van trauma kom je vaak in een chronische alarmtoestand terecht. Als je met gevaar wordt geconfronteerd, begint de adrenaline en cortisol door je lichaam te pompen. Hierdoor word je alert met als doel te overleven. Denk eens aan een alarmknop die aan gaat. Als het gevaar voorbij is, gaat de knop weer om. Bij getraumatiseerde mensen kan die knop echter niet meer om zodat ze in een constante staat van paraatheid blijven. Een begrijpelijk gevolg daarvan zijn concentratieproblemen. Als je voortdurend je omgeving in de gaten moet houden, heb je weinig ruimte over om je aandacht op andere, ontspannende, leuke of interessante dingen te houden. Stel je maar een voor dat je een leuk film op tv wilt volgen, terwijl er een oorlog dreigt.

De geest van de mens is sterk. De geest kan zich uit zelfbescherming afsluiten voor overweldigende pijn. Tijdens een traumatische ervaring waar geen ontsnappen mogelijk is, kan iemand bij wijze van oplossing psychisch ontsnappen, door haar bewustzijn te veranderen. Dit gaat onbewust. Het is vergelijkbaar met dieren die kunnen ‘bevriezen’ als ze aangevallen worden. Dit noem je dissociëren.

Vanaf groep 8 kreeg zij door PTSS last van geheugen/concentratie/dissosiatie klachten. Ze heeft hierdoor nooit een diploma kunnen halen. Naast alles wat mijn vriendin al mee maakte thuis, werd ze nu ook uitgemaakt door haar ouders voor lui, dom en expres niet haar best willen doen. Haar moeder verspreidde dit nieuws met leedvermaak rond aan familie en vrienden. In de oosterse/Indische cultuur is het niet het vanuit zichzelf opgelegde schuldgevoel dat mensen als onprettig of ongewenst beschouwen, maar veel meer het gezichtsverlies dat men kan lijden tegenover anderen.

Een voorbeeld: Haar oma is op de 10e verjaardag van mijn vriendin overleden. Op haar 15e vertelde haar tante dat haar oma op mijn vriendin’s verjaardag is overleden omdat haar tante niet wilde dat haar moeder op haar dochters verjaardag overleed. Omdat mijn vriendin als minderwaardig in de familie werd beschouwd is er door haar tante ervoor gezorgd dat haar oma op mijn vriendin’s verjaardag is overleden. Of haar oma daadwerkelijk om deze reden gekozen heeft om op haar verjaardag te overlijden kan worden betwist maar de vijandige aard van haar tante’s uitlatingen met de bedoeling mijn vriendin te kwetsen en als 2e rangs familielid neer te zetten is een feit .

Mijn vriendin werd door haar slechte prestaties op school door de mensen in haar omgeving in het algemeen met verminderd respect behandeld, voor minderwaardig aangezien en ze is op haar 20ste door de familie van haar moeder verstoten. De reden hiervoor waren voornamelijk racistische motieven. Mijn vriendin kreeg een donkergekleurd kindje. De reden die haar familie hiervoor gaf: ‘Mijn vriendin was ongehuwd toen zij zwanger raakte.’ Dat haar nichtje op haar 15e al zwanger was en in haar 8e maand zwangerschap gedwongen is gehuwd en niet verstoten is door de familie, maakt het argument die de familie van haar moeder als reden geeft, ongeldig.

Haar opa had zich duidelijk gedistantieerd van de keuze van de rest van de familie. Met haar opa heeft mijn vriendin en haar kindjes dan ook tot aan zijn sterfbed toe goed contact gehad.

Mijn vriendin raakte door al deze traumatische ervaringen steeds dieper in een isolement terecht.

Ze is met deze klachten vaak naar de huisarts gegaan. Vele verkeerde diagnoses, (pms, pmdd, add) en zelfs aan de antidepressiva gezet door de huisarts die makkelijk op de stoel van de psychiater ging zitten.

Door de anti-depressiva is zij in een psychose beland. In het manische gedeelte van haar psychose heeft ze veel geld uitgegeven en heeft hierdoor schulden gemaakt. Bam, zo stapelt trauma op trauma op trauma..

Die schulden leidde tot o.a. angst voor post open maken bij mijn vriendin. Door de bedreigingen en onredelijke eisen die in de brieven van de incasso bureaus staan nam haar stress alleen maar toe. Door deze onverwerkte angst zijn we nu in een situatie beland dat we bij instanties moeten aankloppen om hulp. Ik heb alle begrip voor mijn lieve vriendin. Haar nog onverwerkt verleden en daar boven op het verhaal van jeugdzorg heeft er bij haar zo ingehakt.

Helaas krijg je niet het begrip van de instanties. Er is totaal geen communicatie tussen de instanties terwijl ze allemaal samen werken. Daardoor komen wij in de schulden. Hoppa, weer meer stress. Zo wordt je auto in een keer in beslag genomen. Dan zeggen ze dat ze regelmatig hebben gebeld. Later bleek dus naar een verkeerd nummer, en ook blijkt dat ik de belastingdienst niets schuldig was. Als instanties van de overheid iets nodig heb van mij als persoon kan het bij wijs van spreken in een dag, maar als ik mijn recht wil moet dat maanden, jaren duren wat een enorme energie van mij vraagt.

Is dat eerlijk, menselijk? Ik noem dat maffia praktijken, alleen het verschil met de maffia is dat als ik eerlijk ben tegen hun dan zijn ze ook eerlijk tegen mij.
Weer even terugkomen bij mijn psychotherapeut, daarom was,de vraag of hij dat wilde doen. Zijn reactie was geen probleem. Hij zou dat diezelfde dag nog regelen. Wat denk je? Niet dus.

We kregen toen zelfs te horen dat hij het daar dus eigenlijk niet mee eens was. Hij had tegen die andere instantie zelfs gezegd dat ik dingen te snel uit mijn handen laat vallen. BAM. Die kwam aan. Ik voelde me letterlijk geestelijk verkracht. Hij wou heel snel daarna een gesprek met mij om het een en ander uit te spreken. Ben niet gegaan. Ik was nog zo kwaad, dat ik niet zeker wist of ik mijzelf in bedwang kon houden. Er heeft een week tussen gezeten tot ik weer met hem in gesprek ging. Ik had allang besloten dat het klaar was. Ik heb opname apparatuur meegenomen en het gesprek opgenomen.

Hij begon meteen zijn excuses aan te bieden dat hij echt fout heeft gehandeld, maar probeerde zich ook enigszins in te dekken.heb heb hem verteld dat ik klaar met hem ben. Dat ik een klacht ga indienen, en dat hij het laatste vertrouwen van mij heeft beschadigd. Hij zei zelfs nog dat hij op een gegeven moment zich zelf betrapte dat hij het gedrag van mijn ouders ging nadoen. Dus daar gaan we weer. Klachten commissie. Heb ik daar nog vertrouwen in? Wat denk jezelf.

Als je keer op keer, klap na klap blijft krijgen. Hoe lang hou je je hoofd nog boven water? Als naast je ouders, ook nog het systeem, je iedere keer weer knock-out slaat, hoeveel kracht zit er dan nog in je lijf – in je hoofd – in je spirit om door te gaan? Om opnieuw omhoog te kruipen en klaar te staan voor een nieuwe ronde. Ik weet het niet meer. Ik ben op.. Ik wil de handdoek in de ring gooien. Zelfs dat mag ik niet op een waardige manier doen van het systeem. Euthanasie is voor mensen met trauma’s zo goed als nihil. Dus… wat blijft er nog voor mij over? De trein? Andere mensen een trauma bezorgen of belasten met een tijdje te moeten wachten op de volgende trein. Ja, die zucht en kreun berichten lees ik ook op facebook. Een mensenleven kwijt zijn is toch veel minder erg dan dat jij een tijdje langer op de trein moet wachten toch?? Een touw ?

Dat mensen geen keus hebben of er toe gedreven worden dat zien mensen vaak niet in. Toch plegen ieder jaar meer dan 1300 mensen zelfmoord. En het worden er ieder jaar meer. Hoe zou dat toch komen?

Dus nu begrijpt u mijn vraag ook beter?

Ik wil bij deze toestemming aanvragen voor euthanasie.
Ik kan niet meer leven in jullie systeem.
Mijn enige wens is nu dat ik op een humane manier wil sterven.
Met alle respect voor mensen met kanker. Maar wou dat ik kanker had, dan wist ik als ik me niet laat behandelen dat ik uiteindelijk zou overlijden. Dan zou er ook meer begrip zijn voor mijn situatie.

Nu heb ik voor mijn gevoel emotionele kanker. Alleen ga je daar niet dood aan, en wordt het gezien als geestelijk gestoord.

Dus nogmaals: mag ik euthanasie…?

Mvg,
Henk 39 jaar oud.

P.S.: Vind je erkenning in mijn verhaal? Wil je je verhaal met anderen delen? Stuur je verhaal dan op naar positievenood@gmail.com

Delen = helen en samen staan we sterk..